Hij durfde geraakt te worden
Ik las in de krant dat 1 op de 4 kinderen zonder ontbijt naar school gaat
Wat als je geen brood op de plank kunt brengen?
Er is weinig dat je als man dieper raakt dan dit: je kind gaat zonder eten naar school.
Niet omdat je het vergeten bent. Maar omdat er niks ís.
Johan Muurlink weet dat. Hij zag het niet alleen gebeuren – hij voelde het.
Zijn zoon, 11 jaar oud, deelde zijn boterhammen met een klasgenoot.
"Sorry papa," zei hij.
Maar Johan voelde geen schaamte. Alleen trots.
En daarna: woede.
Niet op dat kind. Niet op de ouders. Maar op de situatie.
Want hoe kan het, in een stad als Rotterdam, in een land als Nederland, dat kinderen geen eten meekrijgen naar school?
Wat doet dat met je als man als je niet kunt zorgen?
Als man leer je al vroeg: jij hoort te leveren. Brood op de plank. Veiligheid. Zekerheid.
Als dat wegvalt, knakt er iets in je binnenwereld.
Je gaat twijfelen aan je waarde.
Aan je aantrekkelijkheid. Aan je bestaansrecht.
En dat sijpelt door.
In je relatie. In je seksleven. In hoe je jezelf ziet als man.
Veel mannen reageren daar maar op één manier op: afsluiten.
Niet voelen. Niet praten. Niet kijken.
Waarom Johan wél?
Waarom durfde Johan wél geraakt te worden? Waarom kon hij kijken, voelen, handelen – waar anderen wegdraaien?
Het antwoord is simpel én confronterend: omdat hij er al geweest is.
Hij zegt het zelf: "Vroeger zag ik mensen zoals ik nu ben als een watje."
Hij heeft die muur gebouwd. Die hardheid gekend.
Hij weet wat het is om te vluchten in controle, uiterlijk, houding.
Maar ergens onderweg heeft hij een keuze gemaakt:
om zich niet langer te verstoppen achter een masker.
Om niet te leven vanuit angst om zwak te lijken.
Hij durfde zacht te worden zonder zijn kracht te verliezen
Hij ging niet pleasen. Hij bleef een man.
Maar een man die z’n hart openzet – ook als het pijn doet.
Johan had 3.500 euro gespaard om met zijn zoon op reis te gaan.
In overleg met hem gaf hij het weg.
Voor lunchpakketten. Voor kinderen die niets hadden.
Nu bedient hij drie scholen.
Met zijn stichting Niet Graag een Lege Maag zorgt hij elke dag voor honderden kinderen.
Voor 1 euro en 4 cent per kind per dag.
Niet omdat hij heilig wil zijn. Maar omdat hij weet hoe het voelt om niet te kunnen zorgen.
En jij?
Misschien leef jij in een heel andere situatie.
Misschien heb jij wél te eten.
Maar voel je je leeg vanbinnen. Afgesneden van je partner. Seksueel onzeker.
Vraag je dan dit af:
- Wanneer ben jij voor het laatst écht geraakt?
- Niet boos. Niet schuldig. Maar geraakt.
- Wanneer heb je het toegelaten, in plaats van weggedrukt?
Want dát is waar het verschil zit.
De meeste mannen bouwen een muur. Johan brak hem af.
En dat is wat hem krachtig maakt.
Niet dat hij broodjes smeert.
Maar dat hij durfde te voelen. En te blijven staan.
Bemin Jezelf en Elkaar.
