Mag ik je aanraken, ook als ik je niet

Mag ik je aanraken, ook als ik je niet kan ontvangen?

Zijn geur onthult je. Zijn huid, zijn ogen - zijn dichtbij

Je ligt naast hem.

Je huid verlangt naar nabijheid.
Maar je buik… voelt gespannen.

Je wilt hem.
Of in ieder geval: zijn warmte. Zijn aanwezigheid.

En toch – ergens tussen dat verlangen en je bekken zit iets wat zich terugtrekt.

Een subtiele verkramping.
Een lichaam dat aarzelt.

Je weet nog niet of het weer zal gebeuren.
Of je vagina zich sluit.

Dat je lijf weer ‘nee’ zegt – terwijl je hart ‘ja’ zegt.

Je stelt jezelf gerust.
“Misschien lukt het deze keer wel.”
Als je maar ontspant.

Maar je lichaam weet al: dat ‘moeten ontspannen’ geen ontspanning ís.

Je raakt jezelf kwijt – niet per se in je bekken, maar in je hoofd.

Je let op hem.
Zijn bewegingen. Zijn adem. Zijn verlangen.
Wat hij hoopt, stilzwijgend.

En daar verdwijnt jouw waarheid.
Wat jij voelt. Wat jij wilt. Wat jij nodig hebt.

Want diep van binnen wil je ‘normaal’ zijn.
Geen spelbreker, maar een ‘echte’ vrouw.

Precies daarom vrijen zoveel vrouwen – ook als het pijn doet
Ook als hun lijf roept: stop.
Tot het niet meer gaat.
En hun lichaam zich sluit.

Maar niet hun hart.

Wat als je zegt:
“Ik weet niet of het straks lukt… maar ik wil je wél voelen.”

Hier. Nu.
Zonder garanties.
Zonder moeten.
Zonder je lijf onder druk te zetten.

Wat als dát intimiteit is?

Niet de daad. Maar de eerlijkheid.
Dat jij mag blijven bij je grens.
Bij je waarheid. In je lijf.

En als jij blijft – in je waarheid, in je lijf –
kan ook hij blijven.

Herkenbaar?

Schrijf je in voor de  Sacred Seksles:

Bemin Jezelf en Elkaar,
Judith Bruin

P.s. De blog heb ik op verzoek geschreven, naar aanleiding van de blog ' Mag ik met je vrijen – zonder erectie'?
Loop je ook met iets rond waar je het lastig vindt woorden aan te geven?
Mail me en ik schrijf er (anoniem) een blog over.