De onzichtbare prijs van ‘altijd beschikbaar zijn’

Karina heeft het niet bedacht. Het is gegroeid

In kleine stapjes. Altijd afgestemd. Altijd alert. Altijd gericht op de ander.

Ze voelt het feilloos aan: stemmingen, verwachtingen, spanningen.
Ze wéét wanneer ze moet bijsturen.

Een grapje om het luchtig te houden.
Een knuffel om het lijntje niet te laten breken.
Een stilte om geen olie op het vuur te gooien.

Ze voelt zich verantwoordelijk voor de sfeer.
Voor de harmonie. Voor de verbinding.

Maar wie voelt zich verantwoordelijk voor haar?

Haar verlangens raken ondergesneeuwd. Haar grenzen vervagen.

Wat zij wil – écht wil – past niet in de ruimte die ze zelf zo klein heeft gehouden.

Haar lijf wordt iets wat mee moet werken. Niet iets waar ze in thuiskomt.

Haar ja wordt strategisch. Haar nee verdwijnt achter een glimlach.

Ze voelt zich schuldig als ze geen zin heeft. Of ze voelt… niks. Leegte.
Maar die leegte is niet leeg.

Die leegte is vol.
Vol ingeslikte woorden.
Vol onuitgesproken verlangen.
Vol vermoeidheid van het voortdurend aanpassen.

En in haar seksualiteit? Daar zie je het misschien het scherpst

Ze stemt af.
Niet bewust, niet gepland – het gebeurt gewoon.

Hij wil contact.
Zij voelt druk.

Niet van hem misschien. Maar vanbinnen.
Ze wil geen afstand creëren.
Ze wil geen ‘nee’ hoeven zeggen.

Dus ze gaat mee.
Terwijl haar lijf eigenlijk zegt: niet nu.

Niet omdat ze geen grenzen heeft.
Maar omdat ze vergeten is hoe ze zich voelt.

En dat laat sporen na.

Spanning. Verkramping.
Een gevoel van afwezigheid.
Soms walging, richting hem – maar vaker nog richting zichzelf.

“Wat is er mis met mij?”
“Waarom voel ik niks?”
“Waarom wil ik het niet meer?”

En dan ontstaat er iets wat lijkt op weerstand

Soms zelfs een soort allergie. Seks? Liever niet.

Niet omdat ze hem niet wil.
Maar omdat ze zichzelf zó vaak verlaten heeft, dat haar lijf nu op de rem trapt.

En die rem is geen fout.
Die rem is een grens. Eentje die eindelijk gehoord wil worden.

Want daaronder… leeft nog steeds haar verlangen

Niet naar méér moeten. Niet naar presteren.

Maar naar zachtheid.
Naar aanraking zonder doel.
Naar ademen in plaats van aanpassen.
Naar vertraging. Naar thuiskomen in haar lijf.

Seksualiteit niet als taak

Maar als aanwezigheid.
Als een plek waar ze gewoon mag zijn.
Helemaal.

Karina was daarom bij de vorige Inwijdingsdag 'Voel je Bemind'

“Ik dacht eerst: wat als ik niks voel? Wat als het niet werkt?
Maar het tegenovergestelde gebeurde.
Ik voelde eindelijk weer iets.
Zacht, maar duidelijk.
Mijn grens. Een traan. Een kleine ‘ja’ in m’n buik.
Ik hoefde niks uit te leggen. Er was gewoon ruimte.
En dat deed al zoveel.”

Bemin Jezelf en Elkaar.