Waarom ik mijn buik niet meer in houd

En wat dat te maken heeft met heling

Mijn moeder zei vroeger vaak: "Houd je buik in." Het was bijna iets vanzelfsprekends, een soort dagelijkse instructie die erbij hoorde. Net als tandenpoetsen of je haar kammen. Ik weet nog dat ze het zelfs zei na een zwemwedstrijd. Ik had gewonnen. Maar in plaats van een felicitatie, kreeg ik te horen: "Volgende keer moet je wel je buik inhouden op het startblok. Geen gezicht."

Ik voelde me beschaamd. Maar ik begreep niet goed waarom. Ik had net gepresteerd. Was trots, maar die trots werd overschaduwd. Blijkbaar was mijn buik belangrijker dan mijn zwemprestatie. Dat was de boodschap die ik onbewust oppikte.

Als we samen gingen winkelen, kocht ze voor zichzelf broeken of rokken die eigenlijk net te strak zaten. "Als het moet kan ik de hele avond mijn buik inhouden," zei ze dan trots tegen de verkoopster. Alsof dat iets was om bewonderd te worden. Alsof je pas een 'echte vrouw' was als je je buik onder controle had.

Schaamte wordt opgeslagen in het lichaam

Het heeft lang geduurd voordat ik begon te begrijpen wat er werkelijk onder die opmerkingen schuil ging. Dat onze buik niet zomaar een fysieke plek is. Maar een ruimte die we vaak onbewust afsluiten. De plek waar we emoties opslaan die er niet mochten zijn. Verdriet, woede, angst, schaamte — het nestelt zich allemaal in het centrum van gevoel en intuïtie.

En hoe meer ik mezelf leerde kennen, hoe duidelijker ik zag: dit is niet alleen míjn verhaal. Het is een vrouwenlijn. Een erfenis. Een patroon dat stilletjes wordt doorgegeven. Als overlevingsstrategie. Als je buik te veel laat zien, laat je ook je binnenwereld zien. En dat was in hun tijd — en vaak ook in de onze — nog altijd iets om voor op te passen. Zelfs zwangerschappen moesten zo lang mogelijk verborgen worden gehouden. Kinderen waren welkom, maar niemand mocht zien dat je seks had gehad... Vrouwelijke kwaliteiten werden letterlijk verstopt. 

Jarenlang keek ik bij andere vrouwen eerst naar hun buik. Was die bol of plat? Ongemerkt had ik dat als meetlat in mezelf opgeslagen. Maar wat ik niet zag, was dat ik ondertussen de verbinding met mijn eigen buik verloor. Of liever: ik voelde haar wel, maar ik vertrouwde haar niet. Ze was een plek geworden die ik niet wilde bewonen, maar verbergen.

Ik voel dus ik ben

Langzaam is dat veranderd. Niet in één keer, maar laag voor laag. En nu, vandaag, kan ik oprecht zeggen: ik ben blij met mijn buik. Niet omdat ze voldoet aan een ideaalbeeld — verre van. Maar omdat ik voel dat ze leeft. Dat ze spreekt. Dat ze ruimte vraagt, en dat ik haar die ruimte ook gun.

Ik houd haar niet meer in. Integendeel. Ik laat haar los, ik adem er naartoe, ik keer er telkens weer naar terug. Want daar woont iets essentieels. Mijn gevoel. Mijn waarheid. Mijn zelf.

Descartes zei ooit: "Ik denk dus ik ben." En ik begrijp de behoefte aan dat denken, aan controle, aan begrijpen. Maar voor mij is dat niet genoeg. Voor mij is het: "Ik voel dus ik ben."

Voelen vraagt moed. Het is niet altijd comfortabel. Maar het is wel echt. Het brengt me terug naar mijn lichaam, naar mijn hart, naar de diepe laag in mijn buik waar mijn weten woont. Waar mijn seksualiteit leeft. Waar mijn zachtheid en kracht elkaar ontmoeten.

Je buik als poort naar jezelf

Onze buik is veel meer dan een uiterlijke vorm. Het is een ingang. Naar onze intuïtie. Onze creatieve stroom. Onze levenslust. Maar ook naar dat wat pijnlijk of ongezien is gebleven. En precies daarom is het voor veel vrouwen zo spannend om daar echt aanwezig te zijn.

Maar als we leren om niet langer alles in te houden — letterlijk en figuurlijk — dan ontstaat er iets nieuws. Dan hoeft onze buik niet meer een plek van schaamte of controle te zijn, maar wordt het een bedding. Voor wie we werkelijk zijn. Voor alles wat er gevoeld wil worden. Voor het leven zelf.

Daarom raakt de Yoni-ei Inwijding zo diep

De Yoni-ei Inwijding is geen oefening in 'iets leren'. Het is een uitnodiging. Een bedding. Een mini-retraite van twee dagen waarin je zachtjes wordt teruggeleid — van je hoofd, naar je hart, tot diep in je buik. Naar je bekken.

Via je ademhaling, fascia release, zachte aanraking en vertraging ontstaat er weer contact met de delen van jezelf die lang zijn vastgezet. Niet omdat je dat wilde, maar omdat het nodig was. Omdat je ooit dacht dat je veilig moest zijn door jezelf klein te maken. In te houden. Te verstoppen.

Tijdens deze twee dagen hoef je niets te forceren. Alles mag op jouw tempo. In jouw bedding. In de ruimte die jouw lichaam aangeeft. Juist omdat je mag voelen in plaats van volhouden, wordt er iets wakker. Een herinnering. Een weten. Een vertrouwen dat je niet langer hoeft te kneden in een vorm die niet klopt.

Je hoeft je buik niet in te houden.
Je mag haar bewonen.
Je hoeft je emoties niet te verstoppen.
Je mag ze ontvangen.
Je hoeft niet te denken om te bestaan.
Je mag voelen om te zijn.

Wil je dat? Meld je dan aan. Dit is de laatste keer dat ik een live-training geef.

👉 Lees hier meer over de Yoni-ei Inwijding

Bemin Jezelf