B - Je gouden Boedda B

Het doel van het leven is authentiek leven.

Er is niets zo schrijnend als op je sterfbed ontdekken, dat je het leven van een ander hebt geleefd.

Het leven van je vader of moeder bijvoorbeeld.

Er is er maar één zoals jij. Alleen jij kunt het leven leiden wat voor jou bestemd is.

Eigenlijk is het vreemd dat we daaraan herinnerd moeten worden. In de natuur komt dit niet voor.

Een zonnebloem denkt nooit: ‘Was ik maar stokroos. Of een kikker.’

Een zonnebloem wordt gewoon een zo mooi mogelijke zonnebloem en dat lukt het ene jaar wat beter dan het andere jaar.

Wij mensen weten het allemaal beter.

Wij pakken het veel slimmer aan

Wij doen ons anders voor dan wie zijn, uit angst dat ze zien wie we werkelijk zijn.

Dat een zonnebloem niet kan springen of zwemmen maakt de zonnebloem niet uit. Zij opent met haar wortels de grond, voed met haar zaden de vogels en muizen en met haar stuifmeel de bijen.

Zij zorgt goed voor zichzelf, draagt zichzelf, zodat ze kan delen in haar overvloed.

Ze voelt dat ze de ultieme manifestatie is tussen hemel en aarde.

Dat ben jij ook

Alleen ben je het vergeten.

Ongeveer op de leeftijd als je naar school toe gaat. En je wordt gewezen op wat je niet kunt. Waar je anders (lees uniek) in bent.

Die afwijzing op wie je werkelijk bent doet pijn. Dat wil je niet nog een keer voelen.

Dus je bedekt je authenticiteit. Met gedachten en overtuigingen van een ander. Van de gemiddelde massa, die niet bestaat.

Je bedekt jezelf met de stront van een ander.

Net zoals ze in China deden met de gouden Boeddha.

In een dorpje stond een gigantisch grote gouden Boeddha. Zo waardevol dat ze bang waren dat het gestolen werd. Dus bedekten ze het met mest.

Generatie na generatie

Net zo lang totdat niemand meer wist dat er onder die berg stront een gouden Boeddha verscholen lag.

Jij wordt geboren als gouden boeddha.

Dat begrijp je zo rond je vierde. Wat ga je vervolgens doen?

Shit toevoegen

Je verstopt jezelf. Je maakt jezelf groter dan wie je bent. Je werkt je uit de naad en als ze vragen hoe het met je gaat zeg je: ‘Goed’ of ‘Druk’.

Je deelt je ware emoties, gevoelens en behoeften niet. Je bent ze niet eens bewust. Maar zelfs dan deel je ze niet, uit angst dat ze zien wie je werkelijk bent.

Of je maakt je kleiner. Je vermijdt conflicten, je laat jezelf niet zien. Je verschuilt je, uit angst dat ze zien wie je werkelijk bent.

En als je in de spiegel kijkt schrik je.

Je herkent jezelf niet

Gek hè, onder zo’n laag stront.

Wie gaat dat schoonmaken denk je? Je moeder?

Vandaag voor de verandering een schrijfoefening. Voor als je besluit om jezelf te laten zien.

Schrijf op welke shit jij op je smeert. Hoe doe jij je anders voor dan wie je in werkelijkheid bent? Wees zo specifiek mogelijk.