Hoe schaamte verlangen blokkeert, en hoe je lichaam je de weg terug wijst
Seks is overal. Op elk scherm, in reclames, in gesprekken met vrienden.
Maar zodra het over je eigen verlangen gaat – of over wat er níét meer is – stokt het gesprek.
We schamen ons voor seksuele problemen. We denken al snel: “Er klopt iets niet met mij.”
En juist dat idee maakt het nog moeilijker om er echt naar te kijken.
In mijn mailbox en in de trainingen die ik geef, komt schaamte vaak naar boven.
Het is geen uitzondering, maar een terugkerend patroon.
En wat me steeds weer opvalt: het lichaam weet het vaak eerder dan wijzelf.
Door de spanning die wordt gevoeld. Niet echt aanwezig kunnen zijn. Pijn ervaren.
Het lichaam sluit zich af – vaak nog voordat we het kunnen benoemen.
Schaamte is niet alleen een gedachte.
Je voelt het. In je lijf.
De adem stokt, de schouders spannen zich, de buik trekt samen.
Het liefst wil je verdwijnen. Onzichtbaar worden.
En misschien nog wel het meest pijnlijke:
het bekkengebied sluit zich.
Juist daar waar genot, verlangen en levenslust vrij horen te stromen.
Zo creëert schaamte afstand.
Tot de ander, maar ook tot jezelf.
En als je je lang genoeg schaamt voor iets, verdwijnt het verlangen vanzelf.
Tijdens een oefening in een training merkte ik dat iemand op bijna elke uitnodiging “nee” zei.
Niet fel, eerder aarzelend. Beschermend.
Ik vroeg hem:
“Zou het kunnen dat je vaker ‘nee’ zegt dan je doorhebt?”
Hij keek op, dacht even na.
“Nee, ik zeg bijna nooit Nee”
'Je zegt nu toch ook Nee? Zou je een korte oefening willen doen, zodat je voelt wat er in je lichaam gebeurt?'
Hij sloot zijn ogen.
“Het geeft me ruimte,” zei hij.
“En een gevoel van controle. Maar ook… afstand.”
Schaamte beschermt.
Maar in die bescherming raakt ook iets verloren: je verlangen, je zachtheid, je behoefte aan nabijheid.
We denken vaak dat we iets moeten fixen als het seksueel niet meer stroomt.
Meer praten. Een nieuwe houding. Iets spannends proberen.
Maar verlangen laat zich niet forceren.
Veel van wat we ‘seksuele problemen’ noemen, gaat niet over seks zelf,
maar over wat daaronder ligt:
– de angst om te veel te zijn
– of juist te weinig
– de behoefte aan controle
– het verlangen naar veiligheid
Schaamte. Schuld en taboe.
Als je lichaam zich niet veilig voelt, wordt het moeilijk om je open te stellen.
Ook als je dat wél zou willen.
Het tegengif voor schaamte is empathie. Een empathisch gesprek met een goede vriend(in) of jezelf.
En: luisteren naar je lichaam.
Naar je adem. Je buik. Je bekken. Je enkels - helmaal tot in je voeten. Want daar zit kalmte.
Schaamte sluit af – maar door af te dalen in je lichaam kan het zich weer openen.
Door aandacht. Echt aanwezig zijn.
Als je je bekken weer voelt, als je daarin mag landen,
komt er vaak vanzelf iets in beweging.
Het begint klein.
Met dieper ademen.
Iets meer ruimte voelen.
En soms… een tinteling van iets dat je dacht kwijt te zijn.
Hoe? Door bijvoorbeeld een Inwijdingsdag te volgen.
In de bedding van de groep, maken we ruimte om weer te leren luisteren.
Naar de wijsheid van je lijf.
Naar de relatie tussen schaamte en verlangen.
Tussen afsluiten en openen.
Tussen bescherming en verbinding.
Niet om iets te forceren.
Maar om te voelen wat er ís.
Want daar begint iets te leven.
Bemin Jezelf,
Judith Bruin
Oprichter Sacred Sex Academy
en Sexual Healing