Worden wie je altijd al was

Over identiteit, overleving, seksualiteit en de weg naar jezelf

Waarom vragen we aan kinderen wat ze willen worden?

We vragen het bijna achteloos: “Wat wil je later worden?”
Alsof ze nu nog niets zijn. Alsof hun waarde pas begint als ze iets opleveren. Alsof je eerst iets moet zijn — om bestaansrecht te krijgen.

Maar dat is niet waar. Je bént. En dat is genoeg. Iedereen heeft evenveel bestaansrecht. We zijn allemaal een stukje natuur. Er is geen boom die zich ooit afvraagt of hij er wel mag zijn. Geen eik die denkt: “Ik moet toch eerst iets worden, voordat ik besta.” Hij groeit gewoon. Volgens zijn eigen ritme. Vormt zichzelf zo goed mogelijk onder de omstandigheden. Geworteld in wat hij altijd al was.

Maar wij? Wij verliezen vroeg het contact met onze wortels. We raken vervreemd van onze natuur — en leren leven vanuit onze kruin. Vanuit het denken, het streven, het voldoen.

Als we kinderen behandelen als lege vaten

Ons onderwijssysteem en de manier waarop we als samenleving met kinderen omgaan, is voornamelijk gericht op het hoofd. Op kennis, prestaties, cijfers, logica. Kinderen worden behandeld als dingen die gevuld moeten worden met informatie, zodat ze straks kunnen “meedraaien”. We letten op wat ze nog niet weten, wat er ontbreekt, wat er bijgeschaafd moet worden. En vervolgens vullen we dat aan.

Het is een systeem van aanpassing en normalisering. Zodat ze mee kunnen komen met het gemiddelde. Zodat ze aan de norm voldoen. Maar we vergeten te vragen: wie is dit kind eigenlijk? Niet: wat weet je — maar: wat leeft er al in jou? Wat wil er door jou heen tot bloei komen? Wie ben jij, vóór je ooit geleerd hebt om iets te worden?

We vragen ze wat ze willen worden, maar we vragen zelden:
“Wie ben je altijd al geweest?”

Opgroeien vraagt aanpassing — maar tegen welke prijs?

Kinderen worden geboren in volledige afhankelijkheid. Je hebt anderen nodig om te overleven. Dus leer je al vroeg: als ik me aanpas, word ik gezien. Als ik glimlach, blijf ik veilig. Als ik goed doe, krijg ik misschien wat ik nodig heb.

Zo vormt zich de persona — een natuurlijk, functioneel mechanisme. Het is de laag van gedrag en identiteit die zich vormt op basis van je omgeving. Een natuurlijke manier om te overleven. Je ontwikkelt een zelfbeeld dat past bij de verwachtingen van anderen. Niet omdat je nep bent, maar omdat het nodig is.

Maar wat als je omgeving níet veilig was?
Wat als je moeder dronk, of je vader zijn handen niet thuis kon houden?
Wat als je moest opgroeien met emotionele afwezigheid, of met iemand die je grenzen niet respecteerde?

Dan raakt je aanpassingsvermogen overbelast. Je bouwt niet één masker, maar een heel pantser. Je beschermlaag wordt overactief. Er komen te veel lagen tussen jou en je kern. En ergens onderweg raak je kwijt wie je werkelijk bent. Niet omdat je fout was, maar omdat je te veel moest worden om te kunnen blijven bestaan.

Je raakt jezelf kwijt — en het lijkt heel normaal

Op volwassen leeftijd is het soms moeilijk te zien dat je niet jezelf leeft, maar overleeft. Je hebt een opleiding gevolgd, een baan, misschien een gezin. Je doet wat ‘hoort’. Je hebt bereikt wat van je verwacht werd. En toch… iets knaagt.

Je voelt je leeg, vermoeid, afgestompt. Alsof het leven zich afspeelt zonder jou. Alsof je alles hebt gedaan wat moest, maar niets wat echt voedt. Misschien is er verdriet, lusteloosheid, zelfs depressie. Of een vaag, ongrijpbaar gemis dat zich nergens op vast laat pinnen.

Dat is het tragische aan succesvol aanpassen:
je kunt slagen — en toch volledig verdwaald zijn.

De verkeerde berg beklimmen

Misschien sta je op een dag bovenop een berg. Moe, uitgeput, maar trots dat je het gehaald hebt. Je hebt geklommen, gestreden, volgehouden. En dan zie je het uitzicht — en weet je ineens: dit is niet mijn berg.

Misschien klom je voor je vader, omdat je wilde dat hij trots op je was.
Misschien voor je moeder, omdat je haar goedkeuring wilt.
Misschien voor het applaus van een wereld die je geleerd heeft dat je eerst iets moet worden, voordat je er mag zijn.

Het verdrietige is - je hebt vaak niet door dat je niet je eigen berg beklimt.
Want als je niet je eigen pad loopt, zul je nooit op jouw top aankomen.
Je kunt dus niet overzien dat het niet jouw berg is. 

Je blijft onderweg, maar komt nergens thuis.
Je verliest onderweg niet alleen je richting, maar ook jezelf.

Seksualiteit raakt het diepst wie je bent

Er is één terrein waarop je nog dieper van jezelf verwijderd kunt raken: seksualiteit. Als seksualiteit ooit onveilig was — fysiek, emotioneel of energetisch — raakt dat je precies in je kern. Daar waar je leeft, voelt, ademt, verlangt. Daar waar je grenzen lopen. Daar waar je je meest kwetsbare waarheid draagt.

Seksuele trauma’s zijn vaak niet alleen fysiek. Soms gaat het over aanraking, maar vaker nog over verwaarlozing, over grenzeloze blik, over dwingende energie, over schaamte die je werd aangeleerd. Schuld en collectieve angst. Het lichaam sluit zich. De levensenergie bevriest. Er komt verkramping in je bekken, in je buik, in je adem. En zonder dat je het altijd weet, raakt je innerlijke kompas zoek.

Want als je niet meer weet wat van jou is, hoe kun je dan nog voelen wat jouw pad is?

Tao: Je hoeft niets te worden. Je mag je herinneren

Het Taoïsme zegt: word wie je altijd al was. Je hoeft geen project te zijn. Geen iemand-in-wording. Je hoeft niets te fixen, niets te bereiken. Je mag juist afleggen. Laag voor laag. Tot je de wortels weer voelt. Tot je jezelf weer herkent.

En daar begint het werkelijke pad. Niet via het hoofd. Maar via het lichaam. Via het voelen. Via het thuiskomen in jezelf. En ja — dat is vaak de moeilijkste weg. Zeker als je leven lang draaide om aanpassing, presteren of overleven. Maar het is de enige weg die werkelijk leidt naar verbinding. Naar intimiteit. Naar vrijheid.

Webinar: Sexual Trauma Healing – speciaal voor mannen

Daarom geef ik maandagavond het webinar Sexual Trauma Healing – alleen voor mannen. Een bedding waarin je niet weer iets hoeft te ‘worden’, maar juist mag landen in wie je bent. Een plek om te vertragen, te zakken, te voelen. Zodat je de draad weer kunt oppakken — niet die van de wereld, maar die van jezelf.

Voor vrouwen was dit webinar vorige week. De replay kun je hier terugvinden.

Je hoeft niet méér te worden

Je mag herinneren.
Tot je weer voelt:
ik bén. En dat is genoeg.

Bemin Jezelf.

Judith Bruin

Oprichter Sacred Sex Academy

en Sexual Trauma Healing